Een goede uitslag en nu?
Daar zat ze…met de vraag om toch wat af te vallen.
Na een diagnose met nog maar een korte verwachting van leven. Is ze veel gaan wandelen, mensen zien en ook afscheid nemen. En ja…na dat wandelen toch ook even een taartje. Het maakte nu toch niet meer uit. Waarom zou ik nu nog op mijn gewicht letten?
En het liep anders…Nu na een x aantal chemokuren. Een goede scan-uitslag.
Wij, als zorgprofessionals blij. Het is prettig om iemand goed nieuws te brengen, toch? Voor deze vrouw ook. Echter , wanneer je afscheid hebt genomen van vele mensen en nu toch weer een langer leven voor je hebt, mag je weer een draad oppakken? Voor hoe lang? En hoe ga ik (en alle mensen om haar heen), dan toch weer om met een langere toekomst? Hoe ga ik dat vormgeven? Hoe kan ik me toch weer fitter voelen? En ja…is het dan wel slim om dat taartje te blijven eten na het wandelen? Wil ik dan toch wat afvallen?
Uiteindelijk ging het in dit gesprek over leefstijl over het laten indalen, van een goede uitslag. Het weer bepalen van doelen op de dag en de wat ruimere toekomst voor haar. Over hoe ga ik dan om met mensen waar ik al afscheid van heb genomen? En hoe kan ik me dan toch weer echt blij en dankbaar voelen na dit bericht?
Zingeving….het weer bepalen van belangrijke mensen en waarden in het leven. Waar wil ik nog energie in steken en waarin niet meer?
Het bewandelen van een pad met ergens de eindigheid van het leven in zicht.
Misschien komt de volgende keer het afvallen en taartje nog ter sprake…en misschien is dat ook wel zinloos geworden. We gaan het zien!
Herken je je in dit verhaal? En wil je een keer een natuurwandeling maken om het hierover te hebben?
Wees welkom!
Nog een boekentip over dit onderwerp:
” Tussenland”, van Jannie Oskam!